کد مطلب:28838 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:28

گنجینه پرسمان » اديان و مکاتب

(زمان) نزد ايزد متعال ارزش خاصي دارد، شب قدر، جمعه يا شب معراج،اصحاب كهف آيا مي توان بر زمان فائق آمد و خارج شد؟

طلاع از حقايق غيبي براي انسان هاي كمال يافته و دارندگان مقام ولايت نه تنها محال نيست بلكه كاملاً ممكن حتي بسيار ساده و پيش پا افتاده است ؛ زيرا كه مي دانيم اغلب ايشان حتي براي وصول به حقايق و اطلاعات غيبي هيچ تلاش و كوشش هم ننموده اند و به صرف انجام دادن وظيفه و تحصيل صفاي قلب و قابليت هاي لازم علوم و معارف غيبي مانند باراني بر قلب آنان بارش نموده است. البته لازمه چنين وصولي خروج از بعد زمان نيست در بحث زمان گفته شده كه اصولاً زمان در خارج وجود منحاز و مستقلي ندارد كه ما از آن خارج يا به آن داخل شويم چيزي كه از زمان در دست ما است و به صورت فرضي مي توانيم براي ان وجودي تصور كنيم «آن» است «آن» واحدي است كه خودش يك حقيقت گذار و قابل انقسام و غير قابل كنترل به وسيله انسان است. اهل معرفت و كمال در همان زماني كه مي زيستند قادر بودند كه از زمان گذر كرده و از زمان حال و آينده كسب اطلاع كنند و از حوادث آينده و گذشته عالم خبر دهند ؛ بدون نياز به خروج از زمان كه صرفاً يك تصور خيالي است و اساس عقلي ندارد. درباره سرّ امكان اطلاع از حوادث گذشته و آينده گفتني است كه گر چه صور اشياء و حوادث و تشخيصات آنها، دستخوش حركت جوهري و عرضي و بالطبع زمان مي شوند و آنها دائماً در حال زوال، تحول، صورت پذيري جديد و تشخص تازه اي هستند حقيقت و هويت اشياء و حوادث گذشته هرگز زايل نشده و به صورت متراكم در زندگي انسان هاي فعلي وجود دارد و الان كه ما در اين زمان زندگي مي كنيم مثل اين است كه تمام تاريخ زندگي بشر و حوادث گذشته، در زندگي و زمان ما حضور دارند. فرهنگ، تمدن و شخصيت ما حاصل تراكم تمامي آن حقايق گذشته است ؛ اگر چه به ظاهر تشخصات و صورت هاي آن حوادث زايل شده و ديده نمي شوند. به طور مثال هر انساني كه در طول زندگي اش منازل، مراحل و حوادثي را از سر مي گذراند ؛ علوم و تجربياتي را به دست مي آورد ؛ درس ها و كتاب هايي رامي خواند ؛ مناظري را مي بيند خيلي از شنيدن ها را مي شنود و.. بايد بداند گر چه آن ها از او زايل شده و حتي آنها را فراموش كرده است و صورت ظاهري خودش هم دگرگون گشته و سلولهاي بدنش چندين بار عوض شده است ؛ ولي در عين حال هرگز ذره اي از آن حقايقي كه هويت او را ساخته اند، از او فوت نشده و تمام آن مراحل و مطالب گذشته در نفس او حضور دارند و فعليت شخصيت او را تشخيص مي دهند. هر انساني در واقع زاييده گذشته خود و گذشته فرهنگ و تاريخ خود است و تمامي گذشته در زندگي او حضور دارد. نسبت به زمان آينده نيز همان گونه كه تمامي انسانها قادرند با توجه به وضعيت زمان حاضر، اتفاقات و وضعيت زندگي خود و ساير مردم را در سال هاي آينده حدس بزنند و پيش بيني كنند يك انسان با كمال و منصف به صفت ولايت تكويني و مقام قرب الهي نيز قادر است با توسعه وجودي و اقتدار ولايي اي كه دارد از حوادث و امور آينده زندگي اطلاع داشته و از آنها خبر دهد و اين نيز مستلزم خروج از زمان و امثال آن نيست. تفاوت ارزشي زمانها مثل شب جمعه، شب قدر، زمان طلوع فجر، ليلة الرقائب و مانند آن به جهت تفاوتي است كه در ظهورات و نزولات الهي وجود دارد. به طور مثال همان طور كه فيوضات مادي حق تعالي (مثل برف و باران) در فصل ها و مكانها و شرايط جغرافيايي ويژه اي بيشتر و در زمانها و مكان هاي ديگري كمتر است ؛ فيوضات معنوي او نيز در زمانها و مكان هاي خاصي بيشتر از ساير زمان ها و مكان ها است بنابراين شخص مؤمن و كسي كه طالب فيض حق است و مي خواهد خود را در معرض نزول الطاف معنوي الهي قرار دهد ؛ لازم است نسبت به اين زمان ها و مكان ها مانند حرم هاي اهل بيت(ع) و مساجد وقوف داشته باشد و در اين اوقات و زمان هاي خاص خود را در معرض نزولات معنوي الهي قرار دهد تا موجب رشد و قرب كمال بيشتري گردد. به بيان ديگر ارزش زمان ها به متزمّن آن است؛ يعني به حقايقي كه در آن زمان رخ داده شده است.